Purnululu (Bungle Bungle)
Door: John en Jeannette
Blijf op de hoogte en volg john en jeannette
14 November 2011 | Australië, Halls Creek
.13 nov 2011
Purnululu(Bungle Bungle)
hoi hoi,
Inmiddels een aantal km verder gereden en schitterende dingen gezien.
9 november zijn we vanuit Kununurra vertrokken. Het is een leuke plaats met een kanjer van een supermarkt en veel Aboriginal kunst. We hebben een beschilderd vrucht gekocht van de Boabboom. Wat zou het fijn zijn om je auto vol te laden met zoveel moois. In de galeries hangt bij elk kunstwerk de make(ster) en tot welke stam hij of zij behoort. In het noorden waar wij nu zitten wonen in de plaatsen meer Aboriginals dan Australiers. Wel zie je veel Aboriginals overdag onder bomen zitten met hun kinderen. In de supermarkt hangt een bord waarop staat dat kinderen die op school moeten zitten overdag niet geholpen worden. We rijden regelmatig langs een Aboriginal gemeenschap, een dorp op zich. vaak met de mogelijkheid om kunst te kijken en of te kopen.
We draaien vanuit Kununurra de Great Northern Highway op, nou ja, great. Ëén rijbaan, twee rijstroken met hier en daar wegversmallingen. Oppassen als een roadtrain je tegemoet komt. Iedereen zwaait naar elkaar. Gezellig, want zoveel mensen zie je niet op de weg. Ook niet op de grootste weg van kununurra naar Broome. We gaan naar Warmun, 200 km ten zuiden van Kununurra, ook een Aboriginal gemeenschap met een Roadhouse dat gerund wordt door Aboriginals. Als we binnen komen zien we de lekkere kipkluifjes al liggen en we kijken elkaar aan, yes, vanavond hier eten. Tot nu toe hebben we elke avond gekookt en allerlei lekkers gemaakt maar we hebben zin in kipkluifjes. De Roadhouse heeft een caravanpark met een pool, geweldig. Dus auto neerzetten, bikini aan en jumpen maar en kipkluijes eten in het Roadhouse.
Zo'n roadhouse heeft allerlei functies. De chauffeurs van de roadtrains slapen en eten er. Toeristen kunnen er kamperen. Je kunt er eten. Je kunt excursies boeken. Je kunt er tanken, douchen, poolen, tv kijken. Boodschappen doen en savonds een biertje drinken, viswedstrijden worden er ook georganiseer . En goed advies krijgen van iedereen die vraagt waar je naar toe gaat en waar je vandaan komt.
Aardige mensen die Australiers. Als ze je zien dan zeggen ze: "How're doning?"maar ze verwachten eigenlijk geen antwoord, dus we brabbelen meestal maar wat. We gaan lekker op tijd slapen want morgen willen we om half 6 opstaan om naar de Bungle Bungle te rijden.
Kwart over zes zitten we in de auto. Het is drie kwartier rijden naar de afslag om de 52 km dirtroad te rijden naar het park. En..., park dicht, hek dicht, bord closed erop. Hoe kan dit nu? Ze hadden ons verzekerd van een open park tot 6 december. Maar ja, reizen is onverwachte dingen meemaken en dit hadden we niet verwacht. Er zit maar 1 ding op, doorrijden naar Halls Creek 100 km verder en daar ons ding gaan doen. Samen al mopperend rijden we de highway verder. Na een poosje zwijgen zien we aan de linkerkant van de weg een stockcrossing(hier steken de kudde koeien over) en aan de rechterkant opeens een heel groot omheind hekwerk, in the middle of nowhere, vol met koeien en er zijn een aantal mensen aanwezig. We stoppen en gaan erop af. We willen we eens weten wat daar gebeurt? Een man wenkt ons gen vraagt of we een baantje zoeken. De kalveren moeten gebrandmerkt worden en veel nog gescheiden van de moeder. We klimmen over over het hek en hij vertelt van alles over zijn bedrijf. Als trotse Australische farmer vertelde hij van alles wat daar gebeurde en over zijn bedrijf en dat er short of staff was en dat het wachten was op de regen Als je 50 km terug rijdt en 60 km verder dan heb je ongeveer zijn land te pakken. Ik merk op dat de koeien wel een beetje skinny zijn. Ja hoe kan dat ook anders merkt hij op. Bij jullie in Holland hebben ze lekker mals groen gras, hier is alles droog maar dat begint nu te komen. Kijk maar eens goed en inderdaad, overal zie je kleine beetjes groen te voorschijn komen door de regen die nu elke dag begint te vallen.
We nemen zijn baantje toch maar niet aan, jammer. We rijden naar Halls Creek en bij de VVV vragen we waarom Purnululu niet open is? "Het is open, maar je moet het hek gewoon open maken, de ketting zit niet vast. Dat is gedaan voor de koeien die daar lopen". Oke, daar staan we dan. We bedanken de mevrouw, tanken en rijden meteen de 100 km weer terug. En inderdaad ze heeft gelijk. We maken het hek open en rijden helemaal blij de rode weg op. Het is een prachtige tocht van 52 km lang en daar doe je 2 uur over. We passeren koeien, stieren, skippy's, een soort grote hagedissen(40cmlang), op de weg en langs de kant van riiertjes waar we doorheen rijden. Je rijdt steil omhoog en weet niet wat er na de heuvel komt. Je rijdt door zand, gravel, over wasbordjes, dan weer over rotsen en John zoekt zijn weg het is echt genieten. We komen niemand tegen die 2 uur en eindigen bij het Visitor centre van het Park. We willen hier 1 nacht op een bushcamping overnachten en daarvoor betaal je 22 dollar. Omdat het visitor centre dicht is doe je dat geld in een envelope. Eigenlijk betaal je ook nog 11 dollar voor het park maar wij hebben in Kununurra een Anual Pass gekocht, waar we 1 jaar in West-Australie toegang hebben tot alle parken.
Het Purnululu park, dat betekent zandsteen, wordt ook Bungle Bungle genoemd. Bungle Bungle lijkt fonetisch op de naam van het gras, die de Aboriginals geven aan het gras dat daar groeit. Dit park Is pas in 1983 ontdekt door een filmploeg. Je vraagt je eigenlijk af hoe dat un ontdekt is, vast vanuit de lucht want wie gaat 52 km over zo'n weg eens even zoeken naar iets bijzonders?
Wat is er zo bijzonder aan dit park? De rotsen die hier gevormd zijn uniek. ze zijn 250 miljoen jaar oud en in principe gaat het om sedimenten van een rivier. Ze hebben eigenlijk onder water gestaan. Ze bestaan uit 2 kleuren laagjes, wat ze zo mooi maken.Geerodeerd door water en het weer. De vorm een soort bijenkorf maakt dat ze allemaal rondachtig zijn van boven. Als je dichtbij komt zie je hoe ze van binnen opgebouwd zijn. We gaan eerst naar het zuiden in het Park waar je een aantal wandelingen kunt maken, hier is ook de camping. Eerst doen we de Domes walk, een rondje langd de "Domes". zoals ze ze hier noemen. Geweldig om te zien, je kijkt je ogen uit. Daarna maken we een wandeling naar Cathedral gorge. Je loopt eigenlijk in de gevormde rivier, die nu droog ligt maar aan de uitgesleten gaten en waterholen zie je dat het hier flink tekeer kan gaan. We eindigen in een schitterende grot, met een akoestiek waar menig dirigent jaloers op kan zijn en staan helemaal versteld van de hoogte van de rotsen. Wat overweldigend is dit. Het is zo heet buiten en de rotsen zijn zo heet dat we een eitje hadden kunnen bakken. Helemaal drijfnat stappen we in de auto en rijden naar onze bushcamping(Walardi). In de schaduw een heerlijk plekje gevonden. Voor 5 uur zijn er nog 2 auto's aangekomen. Een Zwitser die we al eerder hadden gezien en een gezin. De bushcamping heeft gaten in de grond met 4 muren erom heen en een slot en een emmer waar je water in kan doen. Je mag geen vuur maken maar we koken een lekker potje. Dit vindt de Kookuburra ook. De lachvogel zit eerst op een tak vijf meter verder en eindigt bij onze tafel zijn buikje rond gegeten aan de pasta. Het is geweldig om te zien dat hij/zij elk stukje pasta eerst stuk slaat, alsof het een visje is. We slapen heel vroeg de camping is in diepe rust. We drijven zonder airco de auto uit maar een briesje midden in de nacht laat ons toch slapen.
De volgende morgen rijden we al weer om half zeven weg naar het noorden van het park. Want daar wachten ons nog een aantal walks. Het noorder en zuiderpark liggen 31 km uit elkaar en dat is ook een weg die je alleen kunt ijden met een 4WD. In het noorderpark lopen we eerst de Échidna Chasme walk. Je loopt uiteindelijk een rotsspleet in die steeds nauwer wordt en waar 100m rots boven je recht omhoog steekt. Heel indrukwekkend om daaronder te lopen. Er volgen klimpartijen over rotsen en onder rotsen en als de spleet heel nauw n eindigen we in een watertje met een knalgele slang van 1 m. (wel een dunnejte, maar voor ons wel een reden om te keren) Als we terug gelopen zijn doen we de 'Mini Palms walk'er achteraan. Een lange walk waar je eerst over grote kiezels loopt en ook hier klim je over en onder rotsen. Je eindig op een plek tegen een grote rotswand met allemaal palmen. Er is ons een amthitheater beloofd maar de route is geblokkeerd. John klimt er toch op om foto's te maken maar door het weinige licht kan je bijna niks zien.
We gaan terug, weer 52 km dirtroad en doen het hek netjes achter ons dicht. Eenmaal in Halls Creek lezenwe het bord bij binnenkomst dat de politie controleert op drank. En jawel hoor John moet blazen en mag zijn blaasstaafje zelf houden, fijn. Laat hij zijn intenationale rijbewijs zien, vragen ze waar zijn naam staat, handige plaats in die rijbewijzen. John mocht doorrijden, we waren wezen bushcampen zonder drank dus helemaal nuchter meneer de agent. (Elke plaats die je binnenrijdt toont een bord waar de politie op controleert)
We staan nu op de camping in Halls Creek en het onweer en de regen ranselt op het dak. Elke dag regent het wel. Meestal bouwt het op en rond 6 uur barst het los. Maar ons autootje houdt het droog, tenminste water van buiten. De airco lekt nogal wat water binnen maar we dweilen gewoon alles op en de rest verdampt.
liefs john en jeannette
Purnululu(Bungle Bungle)
hoi hoi,
Inmiddels een aantal km verder gereden en schitterende dingen gezien.
9 november zijn we vanuit Kununurra vertrokken. Het is een leuke plaats met een kanjer van een supermarkt en veel Aboriginal kunst. We hebben een beschilderd vrucht gekocht van de Boabboom. Wat zou het fijn zijn om je auto vol te laden met zoveel moois. In de galeries hangt bij elk kunstwerk de make(ster) en tot welke stam hij of zij behoort. In het noorden waar wij nu zitten wonen in de plaatsen meer Aboriginals dan Australiers. Wel zie je veel Aboriginals overdag onder bomen zitten met hun kinderen. In de supermarkt hangt een bord waarop staat dat kinderen die op school moeten zitten overdag niet geholpen worden. We rijden regelmatig langs een Aboriginal gemeenschap, een dorp op zich. vaak met de mogelijkheid om kunst te kijken en of te kopen.
We draaien vanuit Kununurra de Great Northern Highway op, nou ja, great. Ëén rijbaan, twee rijstroken met hier en daar wegversmallingen. Oppassen als een roadtrain je tegemoet komt. Iedereen zwaait naar elkaar. Gezellig, want zoveel mensen zie je niet op de weg. Ook niet op de grootste weg van kununurra naar Broome. We gaan naar Warmun, 200 km ten zuiden van Kununurra, ook een Aboriginal gemeenschap met een Roadhouse dat gerund wordt door Aboriginals. Als we binnen komen zien we de lekkere kipkluifjes al liggen en we kijken elkaar aan, yes, vanavond hier eten. Tot nu toe hebben we elke avond gekookt en allerlei lekkers gemaakt maar we hebben zin in kipkluifjes. De Roadhouse heeft een caravanpark met een pool, geweldig. Dus auto neerzetten, bikini aan en jumpen maar en kipkluijes eten in het Roadhouse.
Zo'n roadhouse heeft allerlei functies. De chauffeurs van de roadtrains slapen en eten er. Toeristen kunnen er kamperen. Je kunt er eten. Je kunt excursies boeken. Je kunt er tanken, douchen, poolen, tv kijken. Boodschappen doen en savonds een biertje drinken, viswedstrijden worden er ook georganiseer . En goed advies krijgen van iedereen die vraagt waar je naar toe gaat en waar je vandaan komt.
Aardige mensen die Australiers. Als ze je zien dan zeggen ze: "How're doning?"maar ze verwachten eigenlijk geen antwoord, dus we brabbelen meestal maar wat. We gaan lekker op tijd slapen want morgen willen we om half 6 opstaan om naar de Bungle Bungle te rijden.
Kwart over zes zitten we in de auto. Het is drie kwartier rijden naar de afslag om de 52 km dirtroad te rijden naar het park. En..., park dicht, hek dicht, bord closed erop. Hoe kan dit nu? Ze hadden ons verzekerd van een open park tot 6 december. Maar ja, reizen is onverwachte dingen meemaken en dit hadden we niet verwacht. Er zit maar 1 ding op, doorrijden naar Halls Creek 100 km verder en daar ons ding gaan doen. Samen al mopperend rijden we de highway verder. Na een poosje zwijgen zien we aan de linkerkant van de weg een stockcrossing(hier steken de kudde koeien over) en aan de rechterkant opeens een heel groot omheind hekwerk, in the middle of nowhere, vol met koeien en er zijn een aantal mensen aanwezig. We stoppen en gaan erop af. We willen we eens weten wat daar gebeurt? Een man wenkt ons gen vraagt of we een baantje zoeken. De kalveren moeten gebrandmerkt worden en veel nog gescheiden van de moeder. We klimmen over over het hek en hij vertelt van alles over zijn bedrijf. Als trotse Australische farmer vertelde hij van alles wat daar gebeurde en over zijn bedrijf en dat er short of staff was en dat het wachten was op de regen Als je 50 km terug rijdt en 60 km verder dan heb je ongeveer zijn land te pakken. Ik merk op dat de koeien wel een beetje skinny zijn. Ja hoe kan dat ook anders merkt hij op. Bij jullie in Holland hebben ze lekker mals groen gras, hier is alles droog maar dat begint nu te komen. Kijk maar eens goed en inderdaad, overal zie je kleine beetjes groen te voorschijn komen door de regen die nu elke dag begint te vallen.
We nemen zijn baantje toch maar niet aan, jammer. We rijden naar Halls Creek en bij de VVV vragen we waarom Purnululu niet open is? "Het is open, maar je moet het hek gewoon open maken, de ketting zit niet vast. Dat is gedaan voor de koeien die daar lopen". Oke, daar staan we dan. We bedanken de mevrouw, tanken en rijden meteen de 100 km weer terug. En inderdaad ze heeft gelijk. We maken het hek open en rijden helemaal blij de rode weg op. Het is een prachtige tocht van 52 km lang en daar doe je 2 uur over. We passeren koeien, stieren, skippy's, een soort grote hagedissen(40cmlang), op de weg en langs de kant van riiertjes waar we doorheen rijden. Je rijdt steil omhoog en weet niet wat er na de heuvel komt. Je rijdt door zand, gravel, over wasbordjes, dan weer over rotsen en John zoekt zijn weg het is echt genieten. We komen niemand tegen die 2 uur en eindigen bij het Visitor centre van het Park. We willen hier 1 nacht op een bushcamping overnachten en daarvoor betaal je 22 dollar. Omdat het visitor centre dicht is doe je dat geld in een envelope. Eigenlijk betaal je ook nog 11 dollar voor het park maar wij hebben in Kununurra een Anual Pass gekocht, waar we 1 jaar in West-Australie toegang hebben tot alle parken.
Het Purnululu park, dat betekent zandsteen, wordt ook Bungle Bungle genoemd. Bungle Bungle lijkt fonetisch op de naam van het gras, die de Aboriginals geven aan het gras dat daar groeit. Dit park Is pas in 1983 ontdekt door een filmploeg. Je vraagt je eigenlijk af hoe dat un ontdekt is, vast vanuit de lucht want wie gaat 52 km over zo'n weg eens even zoeken naar iets bijzonders?
Wat is er zo bijzonder aan dit park? De rotsen die hier gevormd zijn uniek. ze zijn 250 miljoen jaar oud en in principe gaat het om sedimenten van een rivier. Ze hebben eigenlijk onder water gestaan. Ze bestaan uit 2 kleuren laagjes, wat ze zo mooi maken.Geerodeerd door water en het weer. De vorm een soort bijenkorf maakt dat ze allemaal rondachtig zijn van boven. Als je dichtbij komt zie je hoe ze van binnen opgebouwd zijn. We gaan eerst naar het zuiden in het Park waar je een aantal wandelingen kunt maken, hier is ook de camping. Eerst doen we de Domes walk, een rondje langd de "Domes". zoals ze ze hier noemen. Geweldig om te zien, je kijkt je ogen uit. Daarna maken we een wandeling naar Cathedral gorge. Je loopt eigenlijk in de gevormde rivier, die nu droog ligt maar aan de uitgesleten gaten en waterholen zie je dat het hier flink tekeer kan gaan. We eindigen in een schitterende grot, met een akoestiek waar menig dirigent jaloers op kan zijn en staan helemaal versteld van de hoogte van de rotsen. Wat overweldigend is dit. Het is zo heet buiten en de rotsen zijn zo heet dat we een eitje hadden kunnen bakken. Helemaal drijfnat stappen we in de auto en rijden naar onze bushcamping(Walardi). In de schaduw een heerlijk plekje gevonden. Voor 5 uur zijn er nog 2 auto's aangekomen. Een Zwitser die we al eerder hadden gezien en een gezin. De bushcamping heeft gaten in de grond met 4 muren erom heen en een slot en een emmer waar je water in kan doen. Je mag geen vuur maken maar we koken een lekker potje. Dit vindt de Kookuburra ook. De lachvogel zit eerst op een tak vijf meter verder en eindigt bij onze tafel zijn buikje rond gegeten aan de pasta. Het is geweldig om te zien dat hij/zij elk stukje pasta eerst stuk slaat, alsof het een visje is. We slapen heel vroeg de camping is in diepe rust. We drijven zonder airco de auto uit maar een briesje midden in de nacht laat ons toch slapen.
De volgende morgen rijden we al weer om half zeven weg naar het noorden van het park. Want daar wachten ons nog een aantal walks. Het noorder en zuiderpark liggen 31 km uit elkaar en dat is ook een weg die je alleen kunt ijden met een 4WD. In het noorderpark lopen we eerst de Échidna Chasme walk. Je loopt uiteindelijk een rotsspleet in die steeds nauwer wordt en waar 100m rots boven je recht omhoog steekt. Heel indrukwekkend om daaronder te lopen. Er volgen klimpartijen over rotsen en onder rotsen en als de spleet heel nauw n eindigen we in een watertje met een knalgele slang van 1 m. (wel een dunnejte, maar voor ons wel een reden om te keren) Als we terug gelopen zijn doen we de 'Mini Palms walk'er achteraan. Een lange walk waar je eerst over grote kiezels loopt en ook hier klim je over en onder rotsen. Je eindig op een plek tegen een grote rotswand met allemaal palmen. Er is ons een amthitheater beloofd maar de route is geblokkeerd. John klimt er toch op om foto's te maken maar door het weinige licht kan je bijna niks zien.
We gaan terug, weer 52 km dirtroad en doen het hek netjes achter ons dicht. Eenmaal in Halls Creek lezenwe het bord bij binnenkomst dat de politie controleert op drank. En jawel hoor John moet blazen en mag zijn blaasstaafje zelf houden, fijn. Laat hij zijn intenationale rijbewijs zien, vragen ze waar zijn naam staat, handige plaats in die rijbewijzen. John mocht doorrijden, we waren wezen bushcampen zonder drank dus helemaal nuchter meneer de agent. (Elke plaats die je binnenrijdt toont een bord waar de politie op controleert)
We staan nu op de camping in Halls Creek en het onweer en de regen ranselt op het dak. Elke dag regent het wel. Meestal bouwt het op en rond 6 uur barst het los. Maar ons autootje houdt het droog, tenminste water van buiten. De airco lekt nogal wat water binnen maar we dweilen gewoon alles op en de rest verdampt.
liefs john en jeannette
-
14 November 2011 - 05:49
Marianne S.:
Prachtig, prachtig love you Xxxx -
14 November 2011 - 06:49
Henriette:
Harrisson Ford en Karen Allen,vallen in t niets als ik jullie op die foto,s zie,mooie plaatjes.
Breng zo.n hagedisje mee als huisdiertje,n keer wat anders dan een poes....Groetjes -
14 November 2011 - 09:58
Henry:
Wat een mooie foto's en filmpjes. We hebben wel gelachen met het verhaal over het hek. Stelletje Belgen! Wat een bak. Het is toch echt het Zwitser Leven gevoel. We genieten hier van jullie verhalen.
groetjes Henry en San -
14 November 2011 - 10:40
Maaike & Martijn:
Hi lievies,
Wat een avontuur weer! :-) Klinkt wel allemaal heerlijk en geweldig hoor! Had John nog wel dat baantje van koeien brandmerken zien doen! :-) Mooie foto's ook weer! Geniet van jullie geweldige avontuur! Wij genieten met jullie mee! vjl xxx -
14 November 2011 - 12:28
Caroline Nuiten:
Klinkt fantastisch! Ik geniet met volle teugen van ieder verslag dat jullie schrijven, en van de foto's en filmpjes. Ik waan me zo ook een beetje in Australië (vanaf de bank thuis) :-)
Zo te lezen weten jullie er heerlijk van te genieten!
Groetjes
Caroline -
14 November 2011 - 13:47
Elise:
Dat klinkt weer fantastisch!
Lekker genieten en wauw wat een mooie natuur zeg!
Veel plezier!!
Liefs Elise -
14 November 2011 - 18:15
Mama:
Hoi De fotos gezien Wat een mooie reis maken jullie. Hoe bruin zijn julie al. Dikke kus Mama. -
15 November 2011 - 11:16
Ineke:
John hoort er echt thuis hoor ,daar in australie.
Hier begint de winter ,koud maar nog een zonnetje.
Geniet en veel plezier
xxxx -
15 November 2011 - 11:45
Theike:
Volgens mij genieten jullie enorm. Mooie verhalen en mooie foto's! Geniet nog maar lekker. -
15 November 2011 - 12:20
Nel:
schitterende natuur,ziet er wel -
16 November 2011 - 21:18
Weer Opa En Oma:
Hee luitjes, het gaat jullie goed af, dit allemaal te lezen. Heel byzonder.
Mieke is zonet 18.44 uur bevallen van een gezonde zoon Siem, kleine broer van Tim.
Moeder, kind en vader maken het prima.
En nu jullie kleinkind nog.
Heel veel plezier en tot horens.
Tiny en Tonny -
17 November 2011 - 08:18
Anita:
Ik hoorde van Marianne A. dat jullie denken dat ik jullie reisverslagen niet ontvang. Ik lees ze volop en geniet ervan wat jullie allemaal weer meemaken. Bijzondere avonturen en prachtige foto's . Blijf genieten, dan blijf ik jullie volgen !!
XX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
