Goudkoorts

Goudkoorts
Met nog een maand in het vooruitzicht en het zuiden van west australie voor de boeg, kunnen we nog veel ondernemen.
Na oudjaar hebben we even rustig aan gedaan. 1 januari zijn we met de trein naar Perth gereden en met een tas picknickspullen naar Kings Park gelopen. Dat viel niet mee na vannacht. De gratis blauwe CAT bracht ons aan de voet van het park en via de "Jacobs ladder", een trap van 241 treden kwamen we in het hoger gelegen park. 4 ha groot. We hebben het niet helemaal gezien, wel fantastisch uitzicht op de stad, jammer dat we de camera in de auto in Freemantle hadden laten liggen.
Er waren meer feestvierders die hetzelfde plan hadden opgevat. Liggend, hangend, slapend verspreid over het park lag iedereen bij te komen, met een picknick mandje erbij. Wat fanatiekelingen liepen de Jacobsladder een aantal keer op en neer maar die waren vast vroeg naar bed gegaan gisteren/vandaag.
Kings park heeft geweldige voorzieningen voor kinderen. Allerlei speeltoestellen, routes die ze kunnen ontdekken, goed sanitair om je kleintje te verschonen. Er is heel veel ruimte dus wij zochten een rustig stukje op en hebben lekker zitten picknicken en liggen lezen en hier en daar een oogje dicht gedaan.
We hebben deze dagen veel kunnen skypen, de verbinding is goed. Dat is regelmatig een probleem dat blijft. In een grote stad is vaak wel een internet cafe maar dat gaat om 5 pm dicht en dan is het 10 uur in Nederland. De meeste campings hebben wel wifi maar niet gratis en vaak doet de skypeverbinding het slecht of niet. In Freemantle op de camping hadden we superverbinding en zijn we maandag 2 januari nog gebleven om savonds met meerdere te kunnen skypen. Overdag weer een lekker rustig dagje. Zijn naar het strand geweest maar door de harde wind uitgeweken naar het park Woodman Point waar heel veel mensen, compelete families, aan de bbq zaten en cricket speelden of lekker lui in het gras lagen. Dat cricket is een populair spelletje hier. Iedereen speelt het. Omdat vaak hele families in het park zitten, is ook de hele familie actief met cricket. Het maakt niet uit hoe groot of klein het gaat allemaal in harmony. Voor ons zijn de spelregels nog niet helemaal duidelijk maar we beginnen het te snappen. als we de gelegenheid krijgen een echte wedstrijd te zien gaan we dat zeker doen, alleen al voor de sfeer.
Dinsdag zijn we na 7 dagen Perth vertrokken. We hebben even getwijfeld tussen het binnenland of verder naar het zuiden langs de kust.
Maar we hebben al zoveel zee gezien en andere Nederlanders waarschuwden ons dat het echt heel druk is in Margaret River, onder Perth dus wij hebben de Eastern Hwy gepakt en zijn naar Kargoorlie gereden met een tussenstop en overnachting in Merredin. Een plaatsje van niks maar wel een campling met voldoende plaats. Merredin ligt in wat ze hier de Wheatbelt noemen en 40% van alle graan in Australie komt binnen een straal van 100 km van Merredin vandaan. Je kunt je voorstellen hoe het landsschap eruit ziet daar. Geoogste graanvelden zo ver als je kunt kijken. Tijdens de oogsttijd kan je hier allerlei tours maken en de oogst van nabij meemaken. Tijdens onze reis vanuit Perth ligt er links en dan weer rechts een pijplijn die eind 1800 aangelegd is om Kargoorlie te voorzien van water. Dit wordt ook wel de "Golden Pipline"genoemd omdat rond 1900 in Kargoorlie veel mensen naar goud aan het zoeken waren en water eigenlijk kostbaaarder was dan goud. De pijplijn is 650 km lang en ligt grotendeels boven de grond. Deze is nog steeds bedrijf en via meerdere pompstations wordt het water verder doorgepompt. Het water komt uiteindelijk in Kargoorlie aan in een groot opvangreservoir, (MT Charlotte), dit is ook een uitkijkpunt waar je over heel Kargoorlie uit kunt kijken, erg mooi. Water doet er 14 dagen over om van Perth naar Kargoorlie te komen.
We hebben ook een stuk van de rabbit proof fence gezien. Dit hek (1837 m lang) loopt van Esperance aan de zuidkust naar het noorden en buigt af naar Port Hedland. In 1901 zijn ze met het hek begonnen in Merredin en in 1907 was het hek klaar tot in Esperance Het hek dienst om de vele konijnen tegen te houden die van oost naar west wilden oversteken, het was een ware konijnenplaag toen. Dat moet een heidens karwei geweest zijn in die dagen. Nadat de konijnen grotendeels uitgeroeid waren, door ziekte en vernietiging, werd het hek gebruikt voor de duizenden emoes die een plaag vormden voor de landbouw.
Op weg naar Kargoorlie komen we door Cogaardie, ook een gouddelversplaats. Wat opvalt is dat de straten enorm breed zijn om ook hier de camelencaravaan te laten keren. Cogaardie bestaat nu alleen uit een hoofdstraat met wat winkels maar in tijden van de grote goudvondsten (nuggets worden die genoemd) woonden er 25000 mensen in deze stad. Je ziet nog veel oude prachtige gebouwen van vroeger. Net als in Kargoorlie, dat nu nog een plaats is met 30000 inwoners. Met hun oude grote hotels met veranda's op de eerste verdieping, ijken ze een beetje op wild west steden. Kargoorlie is een leuke stad, druk, veel oude gebouwen. Het heet eigenlijk Kargoorlie-Boulder en wij staan met de camper in het Boulder gedeelte. Er is nog een oude straat met allemaal oude panden, erg leuk om te zien. Aan de ene kant lijkt het vergane glorie maar het heeft toch zijn charme. In een hotel waar we wat gaan drinken is een mijnschacht midden in het hotel. Het is zo diep dat je het einde niet kan zien. Alles ademt hier goud uit. Waar je kijkt heeft het een verleden van goudvonsten, goudverhalen, goudmoorden, en natuurlijk de super pit.
Die Super Pit is zo ongelooflijk dat je het eigenlijk zelf moet zien wil je dit geloven. De superpit is een open mijn van 3 km lang en 1 km breed en meer dan 350 m diep. Gisteren konden we de lookout niet bezoeken ivm de harde wind en het stof maar vanmorgen was deze open en hebben we met verbazing staan kijken. Een mijn in bedrijf waar je zo in kan kijken. Echt heel gaaf.
In 1892 werd er goud gevonden in Kargoorlie en vanaf die tijd is de stad enorm gegroeid qua inwoners. Er waren eerst heel veel particulieren die met eigen materiaal in een stukje grond gingen graven op zoek naar goud. Ze kwamen van over de hele wereld en In de loop van de tijd zijn er meer dan 100 mijnschachten opgezet in Kargoorlie allemaal van verschillende maatschappijen of particulieren. Pas in 1987 is alles overgegaan naar 1 open mijn en 1 maatschappij. Het materiaal dat daar rondrijdt is enorm groot. De banden van grote vrachtwagens kosten 28000 dollar per stuk en vervoeren 2,5 ton puin per route. Er zijn regelmatig explosies waarbij het weer een tijdje duurt voor er gewerkt kan worden. Er rijden wagens af en aan met water om het stof binnen de perken te houden. Het is een machtig gezicht en met de verrekijker kunnen we de werknemers helemaal op de grond zien lopen. In het museum dat we daarna bezocht hebben werd ook de vraag gesteld wat er na 2021 gaat gebeuren met de Super pit en met Kargoorlie. Ze hebben uitgerekend dat dan de mijn is uitgeput en de goudvonsten ophouden. Ze hebben uitgerekend dat de mijn dan 3,5 km lang is en 1,8 km breed en 500 m diep. Sommige mensen zijn bang voor wat er dan gaat gebeuren. Heel veel mensen zijn afhankelijk van deze mijn. John en ik hebben al besloten na 2021 terug te gaan om te kijken hoe het er dan bij staat . Het museum laat zien hoe de mensen vroeger onder moeilijke omstandigheden het goud probeerden te zoeken en dat moorden werden gepleegd om wille van het goud. Ook gingen mensen dood aan allerlei longziekten of door uitdroging. Hele mooie foto's van de super pit, of de "Golden Mile"zoals de mijn ook genoemd wordt. Als je het museum binnengaat loop je onder een toren van een mijnschacht door, de bekende 'Ivanhoe' schacht. Het landschap kent steeds minder van deze torens.
De mogelijkheid om zelf naar goud te zoeken was gesloten ivm onvoorziene zaken, helaas wij hadden natuurlijk ook wel zo'n eagle nugget van 37 kg willen vinden. Dat is het grootste klomp(je) goud dat er ooit gevonden is en men ziet er een eagle in.
Het is vandag 37 graden hier in Kargoorlie maar het regent af en toe en ze verwachten wind en omweer. We hebben net twee nieuwe campingstoelen gekocht, want de andere hadden het begeven. In Broome hadden ze al gezegd dat de stoelen niet zo best meer zijn en dat we ze kunnen vervangen. Het bonnentje hebben we bewaard en dan krijgen we van Apollo, als het goed is het geld terug, zo werkt dat.
's Avonds staat er een film op het programma en we hebben met nog 3 volwassenen in de zaal naar Happy Feet 2 gekeken. Erg ontroerend en hele mooie muziek en beelden. op de terugweg verdwaalden we want Kargoorlie heeft niet zoveel straatverlichting, wij hebben allebei een bril nodig en de plattegrond was niet te lezen. Dus zwalkend over straat hebben we best wat van Kargoorlie gezien op die manier en eenmaal op de camping hebben we nog lekker aan de bbq gezeten.
De volgende dag zijn we vertrokken richting Esperance. Dat ligt 400 km ten zuiden vanf Kargoorlie. We hebben nog even overwogen om in Norseman te blijven staan. Maar na een tijdje wachten op benzine omdat alle stroom in het stadje uitgevallen was, hebben we toch besloten door te rijden naar Esperance. Een mooie weg, eerst rijdt je over de Goldfields hwy en dan kom je op de Norseman-Esperance hwy. Veel bossen en ook veel meren. Een prachtig gezicht. Verder rijdt je stadjes in die verlaten zijn en stadjes met 3 huizen. We proberen altijd onderweg ergens een lekker bakje koffie te drinken maar er zijn van die dagen dat er geen koffie gelegenheid is of dicht, of aan het verbouwen, of as donderdag pas open.
Esperance is uitgeroepen tot de mooiste vakantieplaats in Australie. Nu lees je dat wel vaker in de gidsen dus we wachten maar af. De plaats zelf is wel aardig en de camping 'Beach front holiday park staat helemaal vol op een enkel plaatsje na. We mogen 3 nachten blijven staan en dan moeten ze even kijken of ze nog een ander plekje voor ons hebben. We boeken 3 nachten en dan zien we wel. De stranden van Esperance hebben allemaal een naam en ook hier hebben ze een Great Ocean Drive, 48 km met je mond open rijden omdat de stranden zo mooi zijn. We bekijken elk strand maken heel veel foto's en uiteindelijk gaan we op 1 van stranden een poosje lezen. Het is hoogseizoen en inderdaad er zijn wat mensen op het strand maar als je wilt heb je hele stukken voor jezelf. En of je je polaroid zonnebril nu op zet of niet. Het blijft een utra blauwe zee met utra wit strand.
De camping is 's avonds om 9 uur muisstil en het is frisjes. Voor het eerst in 2,5 maand een lange broek aan gedaan, heeft ook wel weer wat. 'sNachts regent het en de volgende dag is het redelijk bewolkt maar wel droog en vertrekken wij vroeg naar Cape Le Grande National Park. Dit is echt de moeite waard. Helfier beach is zo mooi dat we er niet weg kunnen komen. De witte stranden doen zeer aan je ogen. Het is heel onstuimig weer, het waait heel hard en het regent af en toe maar dat is machtig om te zien hoe de golven tegen de rotsen beuken. Je kijkt bij elk strand weer je ogen uit. Als de zon schijnt zal het hier ook wel geweldig zijn om lekker te zwemmen.
We eindigen met een wandeling naar de top van Frenchman Point, wat eigenlijk wel een hele steile klim blijkt te zijn waar je soms op je billen moet zitten om niet naar beneden te glijden. Veel wind, regen maar een uitzicht over het Nationale Park com te zoenen. We rijden terug naar de camping en onze tafel en stoelen zijn verdwenen en ze hadden ons nog gewaarschuwd voor boeven. Maar voor dat we de politie inschakelen en de boel op stelten zetten gaan we naar de receptie en een goudeerlijke, vriendelijk Australier zag onze tafel en stoelen omver waaien over straat en had ze meegenomen naar zijn tent en dit bij de receptie medegedeeld. Ons vertrouwen in de Australier is weer gestegen.
We blijven nog een nachtje hier en dan zien we verder. heel veel liefs John en Jeannette