Manila

17 april 2014
Hallo allemaal,
We zijn in de Filippijnen!!!!!!
In Manila, op het eiland Luzon en we verblijven in het Lotus Garden Hotel. Het is moeilijk kiezen want er zijn zoveel hotels. Dit hotel ligt in de wijk Ermite en samen met de wijk Malate zijn zij de wijken waar de meeste toeristen verblijven. Gelegen naast de Manila Bay. Het klinkt idyllisch maar de baai is behoorlijk smerig, er drijft van alles in. De zonsondergangen zijn daar famous maar de zon heeft zich verstopt, vast om ons te laten wennen aan de warmte.
De reis verliep voorspoedig. We hadden zo gehoopt overboekt te zijn in de Airbus 380, want we hoopten op een echt bed in de businessclass, helaas. Wel een schitterend nieuw uitziend vliegtuig, erg ruim met Wi-Fi aan boord. Stiekem kijken op de bovenste verdieping is er ook niet bij maar dat die verdieping er is en dat dat bijzonder is zie je terug in de brochure. Een aanrader dat vliegtuig. Je hebt nauwelijks het idee dat je vliegt. Alles gaat rustig aan. Onze overstap in Dubai ging prima. Het vliegveld is groot en pas geleden hebben ze er een heel nieuw stuk aangebouwd. Sheiks in spierwitte gewaden, (hoe houden ze die zo wit), monniken, man met 5 vrouwen, zou dat zijn harem zijn? Allemaal erg modern met veel juweliers en dure modezaken. Tijdens onze wachttijd, midden in de nacht hebben we een frietje bij McDonalds gegeten want van vliegen krijg je honger!
Wat ons verbaasde is dat er zo weinig Europeanen in het vliegtuig naar Manila zaten. Een stuk of 20 en dan heb je het wel gehad, terwijl er mee dan 250 mensen in de Boeing 777 kunnen meevliegen. We hebben gelet op hoeveel alleenstaande mannen meevlogen maar ook dat was een gering aantal. Daar gaat ons vooroordeel.!
Naast ons in het vliegtuig zat een Filippijn die terugvloog naar Palawan, een eiland waar wij misschien ook nog naar toe vliegen. Hij had voor een klein loon gewerkt in het Midden-Oosten en ging nu 3 maanden vakantie vieren. Of we wel wisten dat het Holy-week was en het megadruk was overal. Natuurlijk, uh wisten we dat maar we ware blij met hem te kunnen praten over de mooiste plekjes en eilandjes die we zeker moesten gaan bezoeken. Moeten we wel een aantal maanden hier blijven ipv 4 weken. Hij vertelde ook dat het vliegveld van Manila eigenlijk te klein is voor de vele vluchten en dat werd meteen bevestigd, want na 5 rondjes boven de stad gevlogen te hebben, mochten we landen. Voor Emirates natuurlijk geen probleem die extra kerosine.
We hebben ons zelf heerlijk verwend door een transfer te boeken naar het hotel en kregen de eerste indruk van Manila. In het eerste stuk rond het vliegveld kregen we de indruk dat er veel mensen op straat leven en dat de huizen veel bestaan uit gebouwde en in elkaar geknutselde woningen, veel al onder viaducten of tegen andere panden aangeleund . Overal rijden taxi’s, jeepney’s;( dit zijn oorspronkelijk jeeps vanuit de 2e wereldoorlog die omgebouwd zijn.) Ze zijn kleurrijk, veel neon en afbeeldingen. Op de zij- en voorkant staan de straten waar ze naar toe rijden. Ze kosten binnen Manila vanaf 8 pesos(12 eurocent). Je zwaait achteloos met je hand en je kunt instappen. De rokende chauffeur steekt zijn hand opzij en neemt je geld aan en geeft je wisselgeld terug. Ondertussen toeterend en inhalend. Je zit op twee banken zo dicht mogelijk tegen elkaar, want anders schud je te veel heen en weer en voor Europeanen is het dak wel erg dichtbij.
We zijn heerlijk gaan eten in een foodcourt en na 24 uur wakker was het erg lekker slapen.

We hebben heerlijk geslapen en op zijn Filippijns gedoucht. Een bank met lauw water staat in de douche en met een steelpan gooi je net zo lang water over je heen tot je schoon en fris bent.
Op het vliegveld zagen we geen ATM dus eerst naar het hotel. We moesten natuurlijk betalen maar na de rekening opgemaakt te hebben beloofden we te gaan pinnen en dan morgen betalen, waarna we ook de bon voor het ontbijt konden ophalen. Oké, gepind, maximaal 10.000 pesos, dat is 160 euro en dat kan je dan een aantal keren doen als je dat wilt.
Vandaag gingen we de rekening betalen en dat ging als volgt: ‘We willen graag de rekening betalen”. Oke, welk kamernummer? Dezelfde dame ging de rekening opmaken, wij hadden het bedrag cash bij ons en wat we ook zeiden, het bleek 1000 pesos minder. Alles opgenoemd wat er nog eventueel vergeten zou kunnen zijn maar de rekening bleef 1000 pesos minder. Oké, we willen niet onbeleefd zijn. Komen ze vast nog op terug.
Na een Starbucks koffiebreak gingen we te voet richting Intramuros een 300 jarige stad binnen Manila die als overlevering van de Spaanse overheersing allerlei mooie bezienswaardigheden huisvest. Ook hier wil iedereen guide zijn maar wij gingen lekker op ons gemak lopend alles bekijken. Het Fort Santiago bijvoorbeeld waar de geschiedenis van Jose Rizal, de Filippijnse held uitgebeeld wordt. Compleet met voetstappen die de weg naar het executieterrein aangeven waar hij in 1896 geëxecuteerd wordt door de Spanjaarden . Een heel rustig plekje temidden van een erg drukke stad. Manila heeft wel iets weg van Bangkok, alleen is het overwegend katholiek en is veel bewaking en er wordt overal service verleend. Overal wordt de deur voor je open gehouden en erg vriendelijk is iedereen.
We bezoeken de oudste kerk van de stad San Augustin waar ze allerlei voorbereidingen aan het treffen zijn voor de holy week. In casa Manila is een huis uit de 19e eeuw van binnen nagebouwd compleet met originele meubels, erg Spaans allemaal. We gaan op de terugweg naar het National Museum of the Filippino People waar de schedel van de eerst bekende inwoner van de Filippijnen bewaard wordt. De Tabon Man 22.000 v. Chr. Ook veel kunst en beeldhouwwerken.
Met de Jeepney keren we terug naar het hotel, verdwalen natuurlijk want alles lijkt op elkaar maar uiteindelijk herkennen we de foodcourt en eten daar opnieuw heerlijk Aziatisch. We horen daar dat morgen, dat is dus donderdag en vrijdag alles gesloten is in Manila, later blijkt dat zelfs de metro afgesloten is ivm holy week. Geen restaurant open, wel Mc Donald geen musea ed dus we zien morgen wel wat te doen.
Wiite Donderdag pakken we na het ontbijt een jeepjey die ons naar het Chinese kerkhof zou moeten brengen maar een paar straten verder besluit de chauffeur dat we er al zijn. Wie houd je voor de gek chauffeur maar hij blijkt volhouden, dus wij besluiten een taxi te nemen die ons keurig afzet bij het kerkhof. Een gids leidt ons rond 2 uur en we horen en zien een complete stad aan mausoleums waar allerlei bekende en onbekende mensen begraven worden als echtpaar. Mocht de vrouw nog leven dat zie je dat aan de buitenkant door een rond bord. Soms zijn er kinderen van het echtpaar in hetzelfde mausoleum begravan maar dan als as en niet het hele lichaam, dat is verboden. De graven, lijken wel huizen hebben een eigen toilet en sommige douche en ook een bovenverdieping met balkon, dit is in het rijkere gedeelte maar toch. Op Allerheiligen komt de hele familie picknicken en eventueel slapen, de rest van het jaar is dat verboden. De city of living death wordt deze begraafplaats ook genoemd. Er liggen 100.000 graven/huizen, Het was interessante en heel warme tour de gids vond het slecht weer voor de Filippijnen.
We werden geadviseerd door de gids om met een Jeepney terug te gaan omdat we Chinatown wilden bezoeken en inderdaad er stond er eentje aan de kant die ons wel mee wilde nemen maar we moesten nog een paarminuten wachten hij deed een dutje.
Op weg naar Chinatown stapten nog meerdere passagiers in. En halerwege stapten er een aantal mannen in die niet betaalden, dat vonden wij vreemd en later bleek waarom. De man naast John duwde steeds dichter tegen John aan , die vervolgens zijn rugzak angstvallig vasthield maar de man deed vervolgens een greep naar mijn gouden, net gekregen van John, halsketting en trok deze kapot. Ja Nel je had ons nog gewaarschuwd. Hij sprong de Jeepney uit en ik er achteraan, Hij was met een enkele handlangers die voorkwamen dat John er achteraan kon springen. Er stonden genoeg mensen te kijken maar niemand hielp en de man vluchtte in een Jeepney de andere kant op. Weg ketting en gouden hartje(de helft had ik nog in mijn hand)
Wij naar het politiebureau en dan is het handig dat John zijn legitimatiepasje bij zich heeft. Er werd onmiddellijk een uitgebreid onderzoek op gestart en John werd meegenomen achterop de brommer naar de plaats delict en daar werd een camera gespot. Die gaan ze nog uitlezen dus wie weet komt de dader nog boven water. We werden vervolgens samen op dezelfde politiebrommer meegenomen naar het hoofdbureau van de wijk en daar heeft John allerlei foto’s van Filippijns geboefte bekeken maar onze dief zat er niet tussen. Weer werden we achterop de brommer vervoerd en nu naar het hoofbureau van Manila, lekker dicht bij ons hotel. Waar de aangifte uitgebreid en met de nodige zorg werd opgenomen en meegegeven voor de verzekering. Niet gewond geraakt, alleen maar kwaad en John bezorgd. Nu lekker in het hotel gegeten en morgen vertrekken we naar het eiland Mindoro naar het plaatsje Puerto Galera naar het Blue Crystal Beach resort.
Tot de volgende keer
Liefs John en Jeannette